Hello hello hello how low

15 χρόνια χωρίς τον Cobain


/«Μη φοβάσαι θεέ, είμαι στο πλευρό σου».
-Kurt Cobain

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψει κανείς γι’ αυτόν -ίσως άπειρα, αλλά όχι πολλά τώρα πια- 15 χρόνια από τη μέρα που στον πλανήτη ακούστηκε για τελευταία φορά η βραχνή φωνή του. Κείμενα και βιβλία, ταινίες και ντοκιμαντέρ, έγιναν όλα.
His God’s comic: Δυσλειτουργικό παιδί μιας σερβιτόρας κι ενός μηχανικού αυτοκινήτων στο καταθλιπτικό Άμπερτην, άλλαξε τον κόσμο χωρίς να το ξέρει ή να πιθανόν να το θέλει, απλώς και μόνο επειδή στα 14α γενέθλιά του, αντί για ποδήλατο πήρε για δώρο μια κιθάρα από ένα θείο του – όχι από τους ήδη χωρισμένους γονείς του.
Έζησε τη ζωή του σαν αέναη διαμαρτυρία. Μέσα στη γοητεία του σκοταδιού των 23 του χρόνων έγραψε: «το να είσαι συνέχεια θετικός σημαίνει ότι αγνοείς όλα αυτά που είναι σημαντικά, ιερά ή πολύτιμα» και άλλαξε τη δημογραφία της rock των ‘90s, κάνοντάς τη να συνειδητοποιήσει ότι ήταν μια αδύναμη, προδομένη γενιά.
Η generation-X. Ακόμη κι αν χρειάστηκε να ουρλιάξει για να τον ακούσουν.
Ο άνθρωπος αυτός που έγινε πρεζάκι επειδή δεν άντεχε το έλκος του και που ήταν ικανός να μεταμορφώσει ένα φάρμακο για μανιοκαταθλιπτικούς όπως το λίθιο, σε chart song -προκαλώντας τo ‘92 τη μήνι κάποιου Michael Jackson επειδή τον εκτόπισε απ’ τα charts με τo album «Nevermind» και μαζική λατρεία στους teenagers- ίσως και να ονειρευόταν να πουλήσει 20 εκατομμύρια δίσκους, σίγουρα όμως όχι και ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο: Τις Γιόκο, Μαριάν και Κόρτνεϊ αυτού του κόσμου, που θέλουν να σε δουν παντρεμένο με παιδιά.
Μαζί τους.
Έξω απ’ αυτό το παιχνίδι, η μυσταγωγία του να είναι ο frontman του πιο επιδραστικού συγκροτήματος από την εποχή των Beatles ήταν «…η ίδια παλιά ιεροτελεστία που σε θέλει να στέκεσαι σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο ελπίζοντας να νιώσεις μια δόνηση να διατρέχει στην πλάτη σου ακούγοντας ένα γνωστό τραγούδι ή βλέποντας την αινιγματική performance μιας ομάδας ανθρώπων που έχουν επιλέξει να δεθούν σε κομμάτια ξύλου τα οποία ενεργοποιούν και χειρίζονται με ηλεκτρικό ρεύμα».
Βρήκε το δρόμο του χλευάζοντας την καλοκουρδισμένη ζωή, φτύνοντας μεθυσμένα ποίηματα στην rock αιωνιότητα, με μουσική υπόκρουση τρία ιδρωμένα ακόρντα: «Όταν η κιθάρα σου είναι ξεκούρδιστη, τραγούδα παράφωνα μαζί της», είπε.

*Σημ.: Οι φράσεις στα εισαγωγικά είναι από «Τα Ημερολόγια του Kurt Cobain» (εκδ. Mεταίχμιο, 2003)

R.I.P. 1967 – 1994

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό SONIK